Państwo chińskie, jeszcze pod koniec XVIII w. uważające się za supermocarstwo,w wiek XX wkroczyło jako organizm słaby i nawet oficjalnie pozbawiony wielu atrybutów suwerenności. Ogłoszona w 1911 r. Republika Chińska rychło stanęła w ogniu walk wewnętrznych. Jednakże znakomita ekipa apolitycznych,wykształconych na europejskich i amerykańskich uczelniach dyplomatów potrafiła wyzyskać skądinąd ulotne koniunktury międzynarodowe. Zdołano pozyskać zagraniczną pomoc w trakcie rozpoczętego w 1937 r., stanowiącego straszliwy egzamin, najazdu japońskiego, a w 1943 r. przywódca Republiki Czang Kaj-szek uznany został przez Churchilla, Roosevelta i Stalina za nominalnie równego im szefa supermocarstwa. Krótko potem wojna domowa, wygrana przez komunistów chińskich dzięki pomocy Moskwy, zmiotła Republikę z kontynentu Azji, ograniczając ją do wyspy Tajwan.
