Niniejsze studium ma na celu zwrócenie uwagi na problemy związane z zabudową miast, w tym ich obszarów centralnych, w wąskim kontekście prawnym. Odnosi się ono do prawnych regulacji związanych z obowiązkiem tworzenia warunków służących nasłonecznianiu i unikaniu nadmiernego zacieniania działek zabudowanych, przy jednoczesnej konieczności dążenia do zrównoważonej zabudowy przestrzeni miejskiej, optymalizującej koszty budowy i utrzymania wspólnej infrastruktury publicznej. W konsekwencji skupia się na kwestiach dotyczących stosowania publicznoprawnej instytucji odstępstwa w związku z prywatnoprawną konstrukcją służebności zacieniania, a więc w dużej mierze podstawowych dziś instrumentach prawnych, pozwalających realizować zwartą zabudowę stref śródmiejskich. Ta problematyka nie jest opisana w prawie, choć ma istotne znaczenie w praktyce urbanistycznej.
