Omówione wopracowaniu wieloletnie relacje Omanu zWielką Brytanią oferują nam jeden znajbardziej pouczających przykładów nieoczywistej penetracji iprzebudowy tradycyjnego stanu kontroli kolonialnej warchaicznym państwie poprzez dostarczenie mu tożsamości nie tylko geograficznej, ale iinstytucji administracyjnych izdolności wojskowych. Oczywiście zpunktu widzenia Wielkiej Brytanii działo się to nie po to, by unowocześnić zapóźnione pod względem rozwoju społecznego ipolitycznego społeczeństwo, ale by wzasadzie objąć go pełną kontrolą. Ten sposób przebudowy arabskiego sułtanatu jest tym bardziej uderzający, ponieważ wystąpił całkowicie poza formalne imperialnymi formami kontroli Oman nigdy nie był częścią Imperium Brytyjskiego! Awszystko to miało miejsce wimię nie tylko trwającej od połowy XIX wieku postępującej kolonizacji regionu Zatoki Perskiej, ale przede wszystkim po to, by utrzymać resztki imperium wtradycyjnie postrzeganej strefie wpływów iodpowiedzialności Imperium borykającego się nie tylko zkłopotami wewnętrznymi, upadkiem swej roli mocarstwowej iformacji politycznej. Poprzez tego rodzaju oficjalną nieobecność Londyn przeciwstawiał się stopniowo, acz systematycznie, rugowaniu jego wpływów na Bliskim Wschodzie, sięgając czasem po dyskretne narzędzie, jakim były niezbyt chciane zresztą wdrugiej połowie lat 40. XX wieku siły specjalne.
