Kwiatki Stefana Wyszyńskiego

Człowiek, który został Prymasem Tysiąclecia

Czy można spotkać Prymasa z czasów, gdy był jeszcze zwykłym księdzem, uczniem, dzieckiem? Co łączyło go z Janem Pawłem II, a co z Bolesławem Bierutem? Wspomnienia, luźne myśli, zapamiętane przez innych znaczące lub żartobliwe zdarzenia, a nawet proroczy sen - wszystkie obrazy układają się w portret Stefana Wyszyńskiego, tak męża stanu i kardynała, jak przyjaciela i człowieka. Zaskakujące, ile prawdy o człowieku mieści się w małych okruchach życia.

Kim był Prymas? On sam odpowiadał tak: „Nie zastanawiałem się nad tym, jaki nadadzą mi przydomek. Ale pragnąłbym, abyście przynajmniej to dostrzegli. Gdy byłem ostatnio za granicą, ktoś postawił mi pytanie:

- Dlaczego Prymas Polski ma u nas tak fatalną opinię?

Odpowiedziałem:

- Mój bracie, nie wiem, jaką mam opinię, nie zastanawiałem się nad tym.

Inny pytał:

- Czy to prawda, że Prymas nie jest intelektualistą?

- Ja jestem przede wszystkim człowiekiem - odpowiedziałem. - Intelektualista, to dla mnie za mało, za wąsko. Jestem człowiekiem i staram się być pełnym człowiekiem".

Pewien młody ksiądz pogardliwie wypowiadał się o kobiecie z instytutu świeckiego.

- Proszę księdza, to jest zakonnica po ślubach - przypomniał Prymas.

- Taka zakonnica! W krótkiej sukience?! - szydził ksiądz.

- Czemu to ksiądz widzi bardziej krótką sukienkę niż duszę? - odparował Wyszyński.