"Bolesław Leśmian (właśc. Lesman) (1877-1937) poeta, prozaik, eseista, krytyk literacki. Urodził się w inteligenckiej, zasymilowanej rodzinie żydowskiej, ojciec wywodził się z rodziny księgarskiej, a matka prawniczej. Przyszły poeta młodosść spędził na Ukrainie, w Kijowie, tam ukończył gimnazjum klasyczne, a następnie prawo na Uniwersytecie św. Włodzimierza. Leśmian jest uważany za największego nowatora polskiej poezji XX wieku. Był również współzałożycielem i reżyserem Teatru Artystycznego w Warszawie, a w latach 1918-1934 pracował jako rejent w Hrubieszowie i Zamościu. Poeta zmarł 5 listopada 1937 r., przyczyną śmierci był zawał serca, pochowano go na warszawskich Powązkach.
Twórczość Leśmiana jest niezwykle nowatorska jak na ówczesne czasy, jej charakterystycznymi cechami są wrażeniowość i intuicyjność. Poezja jest dla Leśmiana
mową pierwotną, ponieważ cechy twórcy poezji utożsamia on z cechami charakterystycznymi dla człowieka pierwotnego. Szczególną uwagę należy zwrócić również
na język prezentowanych utworów, gdyż poeta nierzadko tworzył swój własny, prywatny język, obfitujący w neologizmy i kreacje językowe. W niniejszym zbiorze znajdują się utwory pochodzące z tomów: Sad rozstajny, Łąka, Napój cienisty, Dziejba leśna."
