Jutro, jutro i znów jutro

Kiedy Sam i Sadie, dwoje zauroczonych sobą przyjaciół, staje się partnerami w świecie

projektowania gier wideo, niespodziewany sukces przynosi im nie tylko sławę i radość, ale też

stawia przed nimi najtrudniejszą życiową układankę, w której trzeba pogodzić pracę, przyjaźń,

rodzinę i miłość...

W mroźny grudniowy dzień na pierwszym roku studiów na Harvardzie Sam Masur wysiada z wagonu metra

i w tłumie czekających na peronie ludzi widzi Sadie Green. Wykrzykuje jej imię. Dziewczyna przez chwilę

udaje, że nie słyszała wołania, lecz potem się odwraca i gra się rozpoczyna: legendarna współpraca, która

przyniesie im sławę. Przyjaciele, będący od dzieciństwa w zażyłej relacji, pożyczają pieniądze na wspólny

projekt, otrzymują wsparcie od znajomych i jeszcze przed ukończeniem college'u tworzą swój pierwszy

superprzebój - grę Ichigo. Z dnia na dzień świat leży u ich stóp. Sam i Sadie są młodzi, genialni, bogaci i

sławni. To jednak nie ochroni ich przed przerostem twórczych ambicji i uczuciowymi zawodami ...

Olśniewająca, misternie skonstruowana powieść ukazuje istotę dojrzewania i emocjonalnej tożsamości, ale

przede wszystkim akcentuje nasze potrzeby więzi - bycia kochanym i kochania. Tak, to jest historia miłosna,

ale zupełnie nie taka, jakie dotąd czytaliście...

NAJLEPSZA POWIEŚĆ 2022 ROKU WG GOODREADS, AMAZON, „TIME" I APPLE

„Książka, którą powinien przeczytać każdy".

Pandora Sykes, publicystka „The Sunday Times" , „The Guardian", „ELLE", „Vogue", „GQ" i „Grazia"

„Absolutnie genialna książka. Gabrielle Zevin w obszernej, wspaniale napisanej powieści obrazuje piękno,

wytrwałość, kruchość miłości i kreatywności. Jutro, jutro i znów jutro to jedna z najlepszych książek, jakie

przeczytałem".

John Green, autor Gwiazd naszych wina

„Jutro, jutro i znów jutro to przepięknie opowiedziana historia o więziach międzyludzkich i procesie

twórczym, o miłości i jej złożonych poziomach. Perełka wśród powieści. Intymna, choć obszerna,

współczesna, choć ponadczasowa. Fragmenty książki pozostały trwale w mojej głowie niczym duchy

elementów z Tetris, które po skończonej grze, nadal spadają w twych myślach".

Erin Morgenstern, autorka powieści Bezgwiezdne morze