GRUDA. Śmierć Dzieci Gór

Znalezienie w Głuchych Górach bogatych złóż czerwonych diamentów sprawiło, że chciwa stolica republiki Madaeru przypomniała sobie o tym mroźnym regionie kraju. Lokalne plemiona zwane Dziećmi Gór (dine-Emor) musiały ustąpić przed inwazją przybyszy z południa. Trzydzieści lat później w Grudzie, mieście zbudowanym przez intruzów dla ochrony kopalni i wygody ludzi tam pracujących, grasuje seryjny morderca. Rozwiązaniem sprawy zajmują się: wygnany ze stolicy śledczy Tai Muirier oraz pochodząca z miejscowego plemienia szefowa jednego z oddziałów straży Iga din-Tehabe. Dochodzenie obnaża pulsujące pod pozorami pokojowej koegzystencji: szowinizm, fałsz oraz wzajemną nienawiść. Przy ofiarach i w całym mieście odnajdowane są symbole sugerujące, że dine-Emor nie pogodziły się z zaborem swych pokrytych śniegiem ziem, a na pomoc wezwały pradawną magię. Pod murami Grudy pojawiają się tajemnicze Istoty, których jedynym celem jest zabijanie najeźdźców. Sytuacja staje się coraz groźniejsza, bo bezmyślne dotąd potwory nabierają rozumu...

Pierwsza część trylogii.

Agnieszka Osikowicz-Chwaja to moja ulubiona polska pisarka fantasy. Potrafi w zaledwie kilku zdaniach naszkicować postaci, których losy pragniemy śledzić i za które trzymamy kciuki. Osadza je w intrygującym, ociekającym klimatem świecie, a następnie, jak gdyby nigdy nic, podkłada pod ten świat ogień. Kto przeżyje, kto zginie, kto pozostanie człowiekiem? Fantastyka stawiająca bardziej na pytania etyczne, empatię wobec bohaterów i psychologicznie niuanse niż na puste światotwórstwo to klejnot i ta powieść to właśnie taki mały brylant - precyzyjnie cięty dzięki świetnemu rzemiosłu, zachwycający dzięki artystycznej wrażliwości. Wojciech Gunia, pisarz
Czy Gruda i jej problemy są alegorią naszego świata? Symbolem trawiących ten świat gorączek? Społecznej zgnilizny i wynaturzeń? W dużej mierze tak właśnie to miasto odbieram. I dlatego również ta historia tak bardzo do mnie przemawia. Jej mroczny klimat, świetni bohaterowie i niezwykła sceneria. Czytajcie koniecznie! Paweł Stryjecki, Uncelek (bloger, recenzent)