Wybór i opracowanie na gitarę 12 sonat Domenico Scarlattiego stanowi cenne uzupełnienie literatury przeznaczonej na gitarę klasyczną. Kompozytor w swoich utworach przeznaczonych zasadniczo na klawesyn stał się prekursorem późniejszej pianistycznej wirtuozerii. Liczne transkrypcje sonat na inne instrumenty, stanowią również wielkie wyzwanie dla wykonawców. Szybkie gamowe przebiegi, pasaże, równoległe tercje, seksty, oktawy, szybkie repetycje, brawurowe skoki, krzyżowanie głosów, różnorodne figuracje i ornamenty zawarte są w utworach pomyślanych jako ćwiczenia na klawesyn, a tytuł Sonatas modernas nadał im sam kompozytor. Styl sonat stanowi dowód na to, iż kompozytor, rówieśnik J.S.Bacha i G.F. Hndla, S.L. Weissa, nie należał już do tej samej epoki. Dwuczęściowa forma tych utworów niewiele ma jeszcze wspólnego z klasyczną formą sonatową, dlatego odwołanie się do przejawu manieryzmu obserwowanego w różnych okresach historycznych, może okazać się zasadne. Forma większości sonat oparta jest na tradycyjnym dwudzielnym schemacie repetycyjnym, tak charakterystycznym dla barokowej suity. Jednocześnie bogata rozmaitość faktur, przebiegów, temp towarzyszy temu schematowi z jednoczesną inwencją melodyczną i rytmiczną w tworzeniu tematów inspirowaną również rytmami oraz popularnymi włoskimi, hiszpańskimi i portugalskimi melodiami.
