![[{[item.product.name]}]]([{[item.product.photo.url]}] 75w)
Krucjata połabska 1147
Publikacja opisuje dzieje krucjaty połabskiej z 1147 roku szerokie tło epoki, genezę i motywy wyprawy na Słowian, aspekty religijne i polityczne, uczestników, przebieg i skutki. Słynny zakonnik cysterski Bernard z Clairvaux agitował do wyprawy na Słowian. Ogłosił w swym liście numer 457 Die laude novae militiae między innymi to że ci dostąpią łaski Kościoła, którzy pogańskich Słowian nawrócą lub zgładzą. panowie sascy uchwycili się skwapliwie idei Bernarda wśród nich prym wiedli dwaj najzagorzalszy wrogowie Słowiańszczyzny, książę Saksonii Henryk Lew i margrabia Marchii Północnej Albrecht Niedźwiedź z synami. Tym sposobem w 1147 roku doszło do krucjaty połabskiej wyprawy potężnych armii rycerstwa niemieckiego, duńskiego, a także kontyngentów polskich i czeskich do bezpardonowej agresji na Połabie.
Krucjata zakończyła się, z punktu widzenia krzyżowców, prawie militarnym niepowodzeniem. Pomimo wygrania niektórych potyczek i zajęcia w początkowej fazie krucjaty niektórych słowiańskich grodów. Zarówno wojska Henryka jak i Albrechta doznały licznych porażek, sporych strat i musiały odstąpić bez powodzenia od najważniejszych oblężeń. Jeszcze gorsza katastrofa spotkała armię duńską. Która nie tylko że przegrała sromotnie bitwę lądową pod Dubinem, to na dodatek straciła większość floty w bitwie morskiej z okrętami Ranów z wyspy Rugii.
